Inne nazwy tej rasy psów: Pies św. Bernarda, Bernardyn, Saint Bernard, St. Barnhardshund, Alpine Mastiff, Bernhardiner, St Bernard Klasyfikacja FCI: Grupa II. Psy w typie pinczera i sznaucera, molosy, szwajcarskie psy pasterskie i inne rasy. Sekcja 2.2 Molosy typu górskiego. Nr FCI: 61 Jest to słynny górski pies ratowniczy, dzięki któremu, jak podają statystyki, uratowano życie 2500 zbłąkanym lub zasypanym śniegiem ludziom. Jak głosi legenda, bernardy-ratownicy nosiły przypięte do obroży małe beczułki zawierające alkohol, którym pokrzepiał się odnaleziony człowiek. Jak się okazuje, pojemniki z alkoholem nigdy nie były noszone przez bernardy w czasie akcji ratunkowej, a źródłem popularnego przekonania jest znane płótno pędzla sir Edwina Landseera, na którym artysta uwiecznił bernardyna z przytroczoną do obroży flaszeczką. Bernardyn powstał w Szwajcarii i prawdopodobnie pochodzi od dużych, azjatyckich psów przypominających z wyglądu mastiffa, które trafiły do Europy dzięki Rzymianom. Nazwa „bernard" (lub „bernardyn") ustaliła się w XIX wieku i wzięła się stąd, że psy tej rasy były trzymane przez mnichów z klasztoru św. Bernarda w Alpach Szwajcarskich. Klasztor został założony w pierwszych latach XVII wieku przez św. Bernarda de Menthon i z początku nazywany był Hospicjum św. Bernarda. Niedaleko klasztoru znajdowała się Przełęcz św. Bernarda, uczęszczana przez podróżnych, którzy wędrowali pieszo przez Alpy. W drugiej połowie XVII wieku mnisi zaczęli wykorzystywać bernardyny do pomocy przy poszukiwaniu zagubionych lub zasypanych przez burze śnieżne podróżnych. Dzięki czułemu węchowi psy odnajdywały nieszczęsnych wędrowców i obwieszczały to głośnym szczekaniem. Poza tym bernardy były tresowane na przewodników po górskich szlakach, ostrzegających przed zapadlinami, niebezpiecznymi odcinkami drogi i zbliżającymi się lawinami. Najsławniejszym bernardem był Barry z Hospicjum św. Bernarda, który za swego życia (1800—1814) uratował ponad 40 zbłąkanych w Alpach podróżnych. Bernardyn jest jednym z najcięższych psów. Jego waga waha się między 75 a 82 kg. Ogólna charakterystyka rasy: jest to duży, potężnie zbudowany muskularny pies o szerokich, ukośnych łopatkach, bardzo szerokim grzbiecie i szerokich, płaskich łapach. Inne cechy fizyczne: masywna głowa, krótka, prawie kwadratowa kufa (morda), wysoko osadzone, opadające uszy, gęsta, gruba szata, która może być krótko- lub długowłosa. Odmiana długowłosa jest rezultatem dokonanego na początku XIX wieku skrzyżowania bernarda z nowofunlandczykiem. Maść: czerwona z białą lub biała z brązowożółtą. Oznaki: czarne lub białe na piersi, łapach, obwódce wokół nosa, obroży i końcu ogona. Duża inteligencja i czuły węch sprawiają, że bernardyn jest cenionym przewodnikiem w wyprawach badawczych i wartościowym psem do stróżowania. Jest to rasa lubiąca towarzystwo ludzi, a więc nadająca się na dobrego psa rodzinnego. Najlepiej chować go na wsi, gdyż w mieście kłopotliwy może być jego ślinotok i linienie. Przy odpowiednim ułożeniu i wychowaniu, sympatyczny bernard z pewnością zasługuje na miano „łagodnego olbrzyma".